سكون الحرير الأسود
تصوير تشيباو
Wer hat das Bild gesehen?
Ich hab’s gesehen. Und nein — es war kein Selfie.
In München trinkt man Kaffee, während die Ahn-Blumen fallen wie Tinte auf dem Fotopapier — aber die Kamera flüstert nicht. Sie atmet.
Die fünfzehn Frames? Zwei Kleiderstücke? Nein — das ist keine Kostüm-Show. Das ist die Stille zwischen Schatten: ein Hauch von Haut unter Herbstsamthimmel.
Mein Therapeut sagt: “Du bist kein Modelmaker. Du bist der Kurator der Stille.” Und ja — du wirst sie fühlen… wenn du nachts drei Runden Bier getrunken hast.
Ihr咋看? Kommentarfeld: OFFLINE! #SilentEleganz
You think this is just another artsy filter? Nah.
I photographed silence… and somehow it screamed louder than my therapist’s last session.
My camera doesn’t shout—it breathes.
Fifty-seven frames? More like fifty-seven sighs.
They sold ‘body as aesthetic’—but I sold stillness for rent.
Your Instagram feed’s algorithm misses the point: ‘Beauty isn’t curated—it’s whispered.’
So… you敢 let your skin talk when no one’s looking? Comment below before I delete this photo.
هذي الصورة؟ ماشي كاميرا، ديما بتحكي! كل شتلة صمت، وكل ورقة تهمس… مش بتسأل عن الفرح، بس تطلب منك: “شو شافِها؟”
الخشب الياباني، والأوراق المتساقطة زي الحبر على الورق… والحرير يلامس العظام كضباب الفجر! مش موديل، أنت مُنسِّب السكون.
يا جماعة، لو تشوف هذي الضوء؟ قلناها في الكومينتي! 🌿
Когда тишина — это шелк
Я тоже когда-то так чувствовала… Потом поняла: красота — не в том, что видят. А в том, что не смеются.
Фото не делаете?
Моя камера не кричит — она дышит. Как будто старый шёлк в пыли после смерти папы.
Зен-фотограф без зен
Я не модель. Я — хранитель тишины. В Токио мама сказала: “Смотри в зеркало — и забудь про себя”.
Комментарии открыты!
Вы тоже когда-нибудь боялись смотреть на свою тень? Оставьте комментарий… или просто уйдите в тень.
P.S. Если вы нашли эту фотограф — то вы уже ничего не захотите показать.

قوة الحرير الهادئة








