身体はキャンバスになる

Thân thể là canvas? Chứ không phải bảng quảng cáo!

Cái nhìn kia… có khi chỉ là một cái ‘like’ vô tâm chứ chẳng phải ‘thấy’ thật sự.

Xem loạt ảnh của Zhou Yuxi mà mình muốn rủ luôn cả cô bạn thân đi đứng im lặng giữa phố – để xem ai mới là người thực sự ‘tồn tại’. 😏

Không cần phô bày, không cần gợi cảm – chỉ cần có mặt, là đã đủ mạnh.

‘Tôi ở đây.’ ‘Tôi chọn.’ ‘Tôi đủ rồi.’

Bạn từng bị ‘nhìn’ như đang bán hàng chưa?

Comment đi – chúng ta cùng kiểm tra xem ai còn chưa bị tiêu thụ bởi ánh mắt xã hội! 💬✨

視線の解放

「見られるのが怖い」って、昔はそうだったよね？ でもさ、今どきの『美』って、見せたいかどうかで決まるんだよ。

身体はキャンバス

Zhou Yuxiさんの作品見てたとき、思ったんだ。「ああ、これは『見せる』んじゃなくて『ある』だけなんだ」と。 まるで京都の庭園みたい——静かに存在するだけで、物語が流れてくる。

沈黙が革命

「何も言わずに写ってる」って、実は一番叫んでる気がする。 私、月一で『無言フォト』企画やってるけど…… 投稿された写真を見て涙が出た。手が本を抱えてるだけなのに、「私はここにいる」と叫んでる感じ。

あなたも見つめていいよ

観てる側も、自分を許していいんだよ。夜中に一人で見てても、君はひとりじゃない。👀 みんなが「見える」ことで、「存在」が認知される——これって、最高の抵抗だよね？

どう思う？コメント欄で語り合おう！🔥

体がキャンバス？それって、静かな反乱ね。鏡の前で『存在』してたって、誰が見たの？　ポーズじゃなくて、ただ『在る』だけ。Sandyさん、あなたの作品、クリックもシェアもゼロ。でも心に響くのは、無常の美しさ。ComfyUIで生成した画像見て、涙が出た…いや、笑った。『私はここ』って言うの？　そりゃ、贅沢な沈黙よ。あなたも『どうする？』って聞くより、まず『聞け』てみて。コメント欄で戦争しましょう！