ความเงียบระหว่างดวงตาของ杏子Yada
ชุดกี่เพ้าถ่ายรูป
يا جمّ، الصمت اللي بين عينيها مش بس صورة… هو تجربة روحية! ماشي نموذج موديل، ده سامع يهمس بيها من غير صوت، زيّ الدخان بعد قهوة كيوتو… كل طيّة حرير سودا ما خلصتْش من انتباد، ولا حتى من فرقة! شو فيك؟ أنتي تقول؟ فين الموضة؟ فين الفرحة؟ كلها ظلال وصمت! وحدنا نزبط لينا بس نشوف الصمت… يا ربّي، هذي إيه؟ كلاماتك؟ تعالي نكتب بالظلال بدل الألوان؟ #الصمت_بين_عينيها
Saya cuma ngecek foto model? Nggak! Saya dengerin dia… Kain hitamnya nggak ribut, tapi berbisik — kayak asap kemenyan pasca upacara teh di Kyoto yang kebanyakan di Jakarta! Bayangan-bayangan itu bukan sekadar gambar, tapi haiku yang ngajak kita buat konten tanpa kata. Setiap lipatan kain itu tuh… curasi jiwa yang diam-diam tapi nyaring banget. Kalian咋看? Di komentar kabeh ya: ini seni atau cuma jadi bahan hiasan kamar mandi?
She didn’t photograph models—she listened to their silence.
The black silk didn’t scream for attention—it sighed.
Eighty-three frames? Not a gallery—just breaths between heartbeats.
Her femininity wasn’t displayed… it was remembered like tea leaves sinking in a empty room.
You think this is art?
Nah.
It’s the quiet rebellion we all forgot to miss.
Comment section… war zone or zen garden? You decide.

ล้ำค่าของผ้าไหม







