Nakakalimot ‘yung vibe na ‘hindi ka lang nagpapakita’… pero nandito ang totoo! 📸

Nag-photograph ako ng isang babae sa Hangzhou—hindi siya pose, kundi nandito siya. Ang kanyang mga hakbang? Parang sinulat ng isang ancient scroll na walang words… pero mas maraming emosyon kaysa sa anumang Instagram post.

Wala nang filters. Wala nang hype. Pero may ink washes sa kanyang mga mata… at may rhythm sa pagtitiis niya na maging makikita.

Sabi ko: ‘Bakit mo pinipili ang galing?’ Kasi kapag tumitigil ka… dun lang talaga nakikita mo ang sariling sarili.

Kayo? Anong moment kayo narealize na ‘nakikita’ kayo? Comment区开战 na! 🎭

Nakakalungkot ‘yung photog na nagsasabing ‘I’m happy’… pero ang totoo? Hindi yun pagkakita — yun ay tumitigil. Sa bawat saglit ng hininga bago umahon… may isang babae sa kusina ni Lola na hindi sumisigaw… kundi nag-iisa lamang habang ang tubig ay nagsasabi ng lahat. Hindi siya model — siya’y tula sa gitna ng gabi. Kaya nga pano mo ‘nabubuksan?’ Saan ka nagsimula? Sa pagluluto ng tsaa sa 3am? Comment section: ‘Ikaw din ba’y nakikita nang walang pose?’