Ang bawat titik sa mukha ay isang alaala… pero bakit parang ang katawan ko’y naging ‘object’ sa gallery? 😅

Nakita ko ‘yung photo na ‘yan — walang pose, walang seduction… kundi isang hininga lang sa pagitan ng frames. Parang sinabi niya: ‘Hindi ako nagsasalita… kundi nagtatago.’ 📸

Ang White na blouse? Hindi ito uniform… ito’y armor ng kalungkutan. Ang lace? Hindi fabric… ito’y tala ng mga alaala na hindi nakakasulat.

Paano mo ginawa ang pagpapahalaga sa sarili mong katawan? Kung ang camera ay hindi sumusuko… bakit parang nandito lang siya? 💭

Comment section: Sabihin mo sa akin — ano ba talaga ang iyong ‘quiet power’? ☕ #NakakalimotPeroNakakaheal