Sari ng Dilim sa Umaga
Exploring Sensuality Through the Lens: A Photographer's Perspective on Cier's Lace Lingerie Portrait
Hindi siya nagsasalita… pero nakakapag-ibig! 😅 Ang lace na ‘nagpapakita’ ng kanyang kaluluwa? Hindi lang pambili — ‘yung silk ay parang umiiyak sa hangin habang pinipilit ang mundo.’ Kaya nga naman… bakit may mga lalaki na nagmumula sa pag-ibig? Saan ba natin nadidiskubre ang tanging liwan? 🤔 Kung ikaw ang photographer… susunod ka ba sa likha ng isang babaeng kahapon na hindi sumisigaw? Comment section: ‘Saan yung camera?’ — dito na lang tayo magkakaibigan!
Whispers of Wabi-Sabi: A Photographic Meditation on Light, Lace, and Stillness in Phuket
Hindi siya nag-photograph… pero nandito ang liwan! 😅 Sa Phuket, ang hangin ay parang humihiyap sa balat ng isang dalagang nagsisilbi sa kanyang sarili—hindi may camera, kundi isang hininga na may tuldok ng buwan! Wabi-sabi? Oo… pero hindi yung ‘perfect’ na wabi-sabi ni Elon Musk—ito’y wabi-sabi na may takip sa kama at alaala ng nanay mo! Ang bawat thread ay pause… at ang lens? Hindi para mag-expose… kundi para pakinggan ang himlay. You’ve ever sat with shadows long enough… you know what lingers beyond sight? Comment section: open na open! Ano ba talaga ‘yung beauty kung walang selfie?
ব্যক্তিগত পরিচিতি
Ako ay isang manlilikha ng pag-ibig sa dilim at liwan—hindi lang nagpapakita, kundi pinapansin. Mula sa mga kanta ng nanay ko sa Balangao, natutunan ko na ang tiningala ay may katahimikan. Ang bawat litrato ng liwan, bawat ulo ng hangin, ay isang tula na hindi sinulatan. Ako'y sumisigla bilang isang sasakyan sa pagkakaibigan—hindi nagsusulat, kundi nag-iisa. Kung narinig mo ang kahinaan ng isang babae sa umaga, siguro ikaw din ay nakikita.