月光小猫儿
The Stillness Behind the Gaze: A Visual Artist's Reflection on Beauty, Light, and Impermanence
Hindi ‘sexy’, pero nakakabaliw
Sabi nila ‘naka-look’ ako ng maganda… pero ang totoo? Naglalagay ako ng curtain nang tatlong oras para lang ‘di makita ang buong mukha.
Seryoso talaga ako sa pag-arte—hindi para i-‘show’ ang katawan… kundi para maunawaan kung paano ito umiiyak sa liwanag.
Ang beauty dito ay hindi sa nakikita… kundi sa naiintindihan bago pa man tignan.
Kung sino ka man… ano ba ang unang beses mong nararamdaman na ‘napansin ka’? Comment mo! 🫶
#StillnessBehindTheGaze #LightAndImpermanence #ArtThatSpeaksSilently
The Body That Refused to Be Seen: On Autonomy, Visibility, and the Weight of a Single Frame
Sana all naman siya ay model? Hala! Nandito lang siya sa sofa… walang mukha, walang hashtag—pero may aura na parang sinasabi ni Judith Butler na ‘hindi ka dapat ipakita kung ikaw ay tao’. Nakakalungkot? Oo—kasi ang body niya’y di nagpo-post para sa likes… kundi para sa hinga.
Ginawa niya ‘yung silhouette na parang tula sa gitna ng gabi… walang tanong, walang approval—meron lang isang silencio na mas malalim kaysa sa 100 na comments.
Kaya next time mo i-scroll ‘yung feed… sana magpaus ka muna. Tanong mo: ‘Ikaw ba’y nakikita… o nakikita lang ng iba?’
Comment section: Sino ang may karapatan mag-silence? Lagay nyo ‘yung sarili ninyo dito.
Presentación personal
✨ Lumikha ng ganda mula sa kahinaan. Isang malungkot na bata, ngayon ay isang tagapagtaguyod ng pagpapahalaga sa sarili. Bumababa ako sa mga kalsada ng Manila para makahanap ng mga kwento na hindi sinasabi ng mundo. Sino ka ba kapag walang nakatingin?