Nakita mo ang sarili sa mirror? 😅 Hindi lang puro lace at linen… yun ay tanging alaala ng nanay mo noong bata pa siya — may corset na parang hawak ng mundo! Ang kanyang shadow? Parang nagsasalita sa iyo… ‘Ano ba’ng nangyari?’ Haha! Kaya nga pala… hindi kita niya’y pinapunta, kundi pinapanatag. Saan ka nag-aalaga? Comment section: ‘Ito ang pinaka-ambisyon ko!’ 🌙

Nanay, may nakita mo ang sariling kaluluwa sa mirror? 😅 Hindi ‘shock’ ang nais ng artist… kundi ‘stillness’. Yanni ay hindi nagsisilbi ng ‘viral’—kundi nag-iisip sa bawat hilak ng kanyang balat! Ang lace? Di para ipakita… para hinga. Sa London? Di lang kape at WiFi—kundi Lightroom at tahanan ni Nanay sa Maynila! Kung ikaw ay naghahanap ng beauty… huwag mag-Photoshop—mag-Lightroom na lang. Sabi niya: ‘Ang ganda ay di napupunta… kundi natutuloy.’ Kayo’y ano? Baka kayo rin ay nakikita sa mirror… o puro filter na lang?

Nakikita mo ba ‘yung white tee na parang canvas ng tibok? Hindi ‘to fashion — ‘to meditation sa gitna ng kalawanan! Ang black shorts? Hinde tightness… ‘yung contour ng puso niya ay parang umiiyak sa ulan na may pag-ibig! Ang silk stockings? Di sila ‘sex symbols’… ‘yung echo ng wabi-sabi ay sumisigaw sa bawat hininga! Kaya nga ba nandito ka sa shrine sa tag-init… at naramdaman mong tumigil ang oras? 😌 Saan ka pa ba nakikita ‘yung sariling ‘pag-ibig’ na hindi ipinapakita… kundi ipinag-alay? Comment section:开战啦! 🌙

Nakita mo ba ang sarili mong mukha sa mirror nung may kumikinang liwan? Hindi ‘model’—kundi isang moment na sumisigaw ng tahimik na himig.

Si ‘Akuma’? Hindi naman devil… puro silence na sinapian ng mga kahon ng nanay sa Kyoto.

Ang camera? Di kamera—kundi altar ng pag-iisip.

Bakit ba tayo nagpapalagi sa filter? Dahil hindi tayo nakikita… kundi nakikinig.

Kung sino pa ang nagsasabi na ‘beauty is loud’? Sige lang… sabihin mo sa akin sa comments: ‘Ano’ yung napagdaanan mong eyelash na di mo nakalimutan?