Lumang Bayan
When the Moon No Longer Belongs to Her: A Silent Portrait of Flesh, Silk, and Solitude
Nakita mo ‘yan? Hindi siya nag-iisip… pero nakapag-iyak! Ang mom ko sa Chongqing’s riverbanks ay nagturo ng beauty na hindi sinasabi—pero nasa litrato niya ang bawat piso ng kanyang pagkakanta sa dilim.
Hindi lingerie ang ginamit niya para sa clicks… sila’y silensyo na may weight na 6000 kilos.
Ang lightroom? Naka-mute ang saturation—kasi di naman siya naghahanap ng likes. Kundi… naghahanap ng pag-iyak na walang tinig.
Sino’ng nagtataka? Kami lahat—mga artista na nakatutok sa kalimutan.
Kung mayroon kang ganitong photo… i-share mo ‘to sa nanay mo. Comment section? Open na para sa mga tao na nalulugod sa tahimik.
Introdução pessoal
Ako ay isang tagapag-alay sa mga kahinaan ng kagandahan—hindi ako nagsasalita, ngunit ang bawat litrato ng liwan ay may kuwento. Galing sa Manila, sinubok kong i-save ang mga mata na hindi naaalam sa sariling kahulugan. Ang bawat litrato ng liwan ay isang paalala: walang salita, subalit may puso. Kung nakikita mo ito, alam mo na—hindi ka nag-iisa.