The Quiet Elegance of Shadow and Lace: A London-Tokyo Artist’s Meditation on Form, Flesh, and Silence

Sana ol ang boses… pero may aura na parang sinulat ng isang mananay sa Shoreditch na walang kuryente! 😅 Ang shadow? Di naman takot—naglalakbay lang sa silid na pahintulot ng rice paper! Hindi ito selfie—ito’y soul photography. Kapag sinabing ‘black lace cling’, sumisira na lang sa hangin… parang tawag ng mga anino sa loob ng gabi! Kaya nga ba’t di mo makikita ang kanyang mukha? Hindi ‘nakikita’—naramdaman. Kayo paano? Comment section开战啦!