Liha ng Liwan sa Silangan
When She No Longer Is Watched: The Silent Beauty of Black Silk and Mesh in Solitude
Nakita ko ‘yung photo na ‘di naman nagmumura… pero naiiyak talaga! Hindi siya nagpapose para sa likes — nandito lang siya sa kanyang sariling himlay, parang isang tula na hindi sinasabing may kwento pero alam mo na ang buong kaligayahan. Ang black silk? Hindi fashion. Ang mesh stockings? Hindi accessory. Ito’y grammar ng pagkawalan — bawat hakbang ay echo ng kapayapaan.
Nagbigay siya ng wabi-sabi sa Fujian… tapos nagpa-jeong sa Brooklyn! Kaya nga ba’t ‘di niya kailangan maging sikat? Sino bang nag-iisip na mag-post kung ang tibok ng puso ang tunay na camera?
Ang sila’y hinihingal… at iyan na lang ang sagot.
Kayo paano? Comment section: open na ‘yung pinto!
ذاتی تعارف
Ako si Liha, isang manlilikha na nagpapakita ng kagandahan na hindi sinasalot, kundi naisip. Mula sa Manila, tinatamasa ko ang bawat liwan, bawat taimtim, bawat hininga ng isang babae na nagsasalaysay sa kanyang sarili. Hindi ako nagtaturo ng camera—nagpapaliwan ako ng kaluluwa. Kung nakikita mo ang aking mga litrato, huwag kang tanungin kung bakit maganda—tanungin mo kung bakit nakakaramdam ka ng katahimikan. Ang ganda ay hindi para sa mata... ito ay para sa puso na natutulog.