Phản kháng im lặng của lụa và bóng

เงาที่ไม่ต้องส่งเสียง

ภาพนี้ทำให้รู้สึกเหมือนได้เห็น ‘ความเงียบ’ เป็นตัวละครหลักเลย ไม่ใช่แค่ผู้หญิงในชุดซิลก์…แต่เป็น ‘พลังจากความเงียบ’

เธอไม่ได้ถ่ายเพื่อใคร

ไม่มีการยิ้มหรือท่าทางสะกดใจ tолько…อยู่ตรงนั้น แล้วเราก็รู้สึกว่าเธอ ‘มีอยู่’ เหมือนเวลาเราเดินผ่านวัดตอนเช้า เห็นแสงตกกระทบพื้น ก็หยุดดูโดยไม่ต้องพูดอะไร

แล้วถ้าเธอคือคนในภาพ?

เราเห็นเธอในกรอบ tุ๊กตาชุดโบราณที่แม่เก็บไว้ หรือแม้แต่ตัวเราเองตอนกลางดึกที่ยังไม่อยากนอน

แล้วพวกคุณล่ะ? เคยถูกมองแบบนี้ไหม…ว่า ‘มีอยู่’ โดยไม่ต้องพิสูจน์อะไร? คอมเมนต์มาแชร์กันหน่อย! 🌙