แสงที่ทำให้ทุกอย่างดูดีขึ้น

Miki Rabbit ทำให้การถ่ายภาพ portrait ดูเหมือนง่าย แต่จริงๆ แล้วมันคือศิลปะของการคำนวณทุกมิติ! แสงและเงาที่เธอใช้ไม่ใช่แค่เทคนิค แต่คือบทกวีที่เล่าเรื่องด้วยภาพ

โตเกียว meets แคลิฟอร์เนีย

ชุดเดรสลูกไม้ที่ให้ความรู้สึกแบบโตเกียว + แสงทองจากแคลิฟอร์เนีย = ฟิวชั่นที่ลงตัวที่สุด! เห็นแล้วอยากบินไปถ่ายรูปบ้างเลย

เคล็ดลับสำหรับมือใหม่

อย่าเพิ่งไปซื้อกล้องแพงๆ ลองสังเกตแสงจากหน้าต่างห้องคุณก่อนก็ได้ ศิลปะอยู่รอบตัวเรานี่แหละ!

ใครเคยลองถ่าย portrait แบบนี้บ้าง? เมนต์มาคุยกันได้นะ #ถ่ายรูปยังไงให้ปัง

เมื่อชุดชั้นในกลายเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ

เห็นชุดดอกไม้โปร่งใสของ Wang Yuchun แล้วต้องทึ่ง! นี่ไม่ใช่แค่ชุดว่ายน้ำแต่เป็น “ศิลปะสตรี” แบบเต็มตัว ลายดอกไม้พาเราย้อนยุคไปยังสมัยเอโดะ แต่เซ็กซี่แบบไทยๆ

สีชมพูไม่เคยดูคลาสสิกขนาดนี้

เฉดสีพีชและหยกทำให้ผิวเปล่งประกายโดยไม่หยาบคาย สมแล้วที่ศิลปินคนนี้จบด้านการออกแบบ - แม้แต่ 0.5% ของความแตกต่างสียังคำนวณมาแล้ว!

ทะเลเสฉวน+ร่างกาย=ภาพวาดเรอเนสซองส์

แสงทองยามเย็นที่สาดผ่านผ้าโปร่ง ให้ความรู้สึกเหมือนดูภาพวาดโบราณในพิพิธภัณฑ์ (แค่แบบไม่ต้องใส่เสื้อ)

เพื่อนๆคิดว่า นี่คือศิลปะหรือแค่รูปโป๊ระดับสูง? คอมเมนต์ด้านล่างได้เลยจ้า!

งานนี้ไม่มีรางวัล แต่มีศิลปะเต็มเปี่ยม

เห็นชุดภาพล่าสุดของฮั่นปิงปิงแล้วต้องบอกว่า ‘แม่งโคตรมีคลาส’! การจัดวางแสงและสีที่ลงตัวจนดูเซ็กซี่แต่ไม่หยาบคาย นี่คือสิ่งที่คนถ่ายรูปอย่างเราอยากได้เห็น

โทนสีเนื้อที่ทำให้ใจละลาย

เลือกใช้ชุดชั้นในสีเนื้อเนียนๆ แบบนี้แหละที่ทำให้ภาพดูหรู而不เฟี้ยว แถมยังมีการเล่นแสงให้เห็นมิติของร่างกายอย่างเป็นธรรมชาติ - เขาเรียกสิ่งนี้ว่า ‘ศิลปะ’ ค่ะ!

ปล. รอตั้ง 8 เดือนก็คุ้มนะสำหรับผลงานระดับนี้! แล้วคุณล่ะคิดยังไงกับชุดภาพนี้? มาแชร์กันในคอมเมนต์ได้เลย

งานนี้ขาวเกินแค่สี!

เห็นชุดชั้นในสีขาวของ KaiZhu Quinn แล้วต้องรีบหยิบแว่นตาเก๋ๆมาส่องด่วน! นี่ไม่ใช่แค่ชุดนอนธรรมดา แต่คือการถ่ายทอดศิลปะแบบ ‘calculated vulnerability’ ที่แม้แต่อิฐยังสลาย

เทคนิคเด็ดที่ไม่บอกต่อ

1. ใช้สายตาจับจ้อง ‘negative space’ บริเวณชายผ้า
2. ถุงเท้าขาวมัตต์ที่ทำให้แสงดูอ่อนหวานกว่าแบล็กสุดคลาสสิก
3. 76 ฟレมนี้พิสูจน์ว่าร่างกายมนุษย์ก็เป็นประติมากรรมได้

เคล็ดลับจากมือโปร: ใครจะไปคิดว่าชุดสีขาวล้วนๆจะเน้นลายผ้าได้ชัดขนาดนี้!

มาเม้าท์กันต่อนะว่าเธอเห็นความ ‘fēng yú’ แบบจีนแท้ในภาพเหล่านี้ไหม? คอมเมนต์ด้านล่างได้เลยจ้า!

สีแดงนี้ไม่ใช่แค่สีธรรมดา!

เห็นชุดแดงของ Lisha Li แล้วนึกถึงทับทิมสุกเลยจ้า! ความกลมกล่อมระหว่างความเซ็กซี่กับความคลาสสิกแบบนี้ หายากมากๆ ในวงการถ่ายแบบ

ถุงเท้ายาวเปลี่ยนเกม

ใครจะคิดว่าถุงเท้ายาวสีแดงจะทำเอาเราถล่มได้ขนาดนี้! มันให้ความรู้สึกเหมือนเห็น graffiti ในวัดเลย อะไรจะ反差 ได้ขนาดนี้ 555+

โพสต์ที่คำนวณมาแล้วทุกองศา

27 องศาพอดีเป๊ะ! การโพสต์ตัวของ Lisha คำนวณมาอย่างดีเหมือนเรียนเลขมาเลย แบบนี้แหละที่เรียกว่า ‘ศิลปะของการเคลื่อนไหว’

เพื่อนๆ เคยเห็นแบบนี้ที่ไหนอีกมั้ย? เม้นต์มาแบ่งปันกันหน่อย!

เมื่อร่างกายกลายเป็นศิลปะ

เซียนหยานในชุดดำไม่ใช่แค่การโชว์เรือนร่าง แต่เป็นการใช้แสงและเงาเพื่อสร้างสรรค์งานศิลปะ! โครงสร้างของร่างกายเธอเหมือนกับสะพานแขวนที่เต็มไปด้วยอารมณ์ (เฟรม #42 นี่แหละที่ทำให้ฉันทึ่ง)

เทคนิคที่แฝงไว้ด้วยบทกวี

ช่างภาพเก่งมากในการควบคุมแสง - ไม่มืดเกินไป ไม่สว่างเกิน เหมือนเดินบนเส้นเชือก! สังเกตลายโมเรจากถุงน่องที่เล่นกับกระจกตึกสิงโตเหมิน (เฟรม #27 นี่สุดยอดมากๆ)

เคล็ดลับเล็กๆ: เขาใช้ซิลิโคนเสริมใต้ผ้าเพื่อเพิ่มการสะท้อนแสง - เทคนิคนี้ฉันเคยเห็นตอนช่วยงาน Vogue UK มาเนี่ย!

ทีนี้คุณล่ะ คิดยังไงกับการผสมผสานวัฒนธรรมในชุดนี้? คอมเม้นต์มาคุยกันได้นะ!

ผมสั้นแต่ปังกว่าเป๊ะ!

เห็นแบบนี้แล้วต้องยอมรับว่า Kaizhu BuiBui พิสูจน์แล้วว่าความเซ็กซี่ไม่ได้อยู่ที่ความยาวผม! สไตล์ทรงสั้นๆแบบนี้แหละที่โชว์เส้นคอและดวงตาได้อย่างเต็มที่ แถมสีชมพูกุหลาบของชุดชั้นในยังช่วยเพิ่มความร้อนแรงแบบมีคลาส!

ศิลปะของการไม่โชว์ทั้งหมด

ชอบมากที่นักถ่ายภาพใช้เทคนิค ‘พื้นที่ว่าง’ แบบญี่ปุ่น มันทำให้ภาพดูมีมิติและลึกลับ แทนที่จะโชว์ทุกอย่างตรงๆ

เพื่อนๆคิดยังไงบ้างครับ? ผมสั้นแบบนี้ก็เซ็กซี่ได้นะ หรือว่าจะยังติดใจสาวผมยาวอยู่?