ชุดดำกับความลึกลับ

ชุดบอดี้สูทลายแมงมุมนี่ไม่ใช่แค่เซ็กซี่… มันคือศิลปะร่วมสมัยที่ย้อนวัฒนธรรมจากยุคถังถึงหยวน!

เงาที่พูดได้

แสงจางๆ ตรงคอของเธอนี่แหละ ทำให้นึกถึงการเขียนจีนโบราณ… แต่ก็เหมือนเธอจะเขียนบทกวีบนผิวหนังเลยนะ 😂

ส้นสูงแบบเรียบร้อยแต่อันตราย

ส้นเตี้ยๆ กับหัวเท้าโค้งเหมือนกีตาร์เดือน… เดินทีเดียวต้องคิดถึงประวัติศาสตร์ไทยและจีนพร้อมกันเลย!

ใครเห็นแล้วอยากลองใส่เล่นไหม? คอมเมนต์มาเลย — ใครจะเป็น ‘เจียงหนียนหยู’ คนใหม่ในเมืองกรุงเทพฯ?

ถ่ายรูปเซ็กซี่แต่ไม่ใช่แค่เซ็กซี่

ถ้าคุณคิดว่า ‘ลูกไม้’ กับ ‘ความเซ็กซี่’ ต้องจับคู่กันแบบดุเดือด… ขอให้คุณลองดูชุดนี้ก่อน!

Cier เขาทำอะไรกับความรู้สึกทั้งหมดนี้? เปลี่ยนมันให้กลายเป็นเหมือนบทกวีในห้องโถงวัดเลยนะครับ

เงาที่พูดได้

หน้าที่ของลูกไม้ไม่ใช่เปิดเผย… มันมาเพื่อสร้างเงาเล่นกับแสง คล้ายๆ กับการจุดเทียนตอนกลางคืนในวัด

เห็นไหม? เหมือนพระสงฆ์หลบมุมหนึ่ง… ก็เรียกได้ว่า ‘เก็บอารมณ์’ ไว้ได้ดีมาก

เทคนิคขั้นเทพจากศิลปินใจเย็น

ผู้กำกับภาพบอกว่าใช้ ‘พื้นที่ว่าง’ เป็นตัวนำทางสายตา — แปลไทยคือ: ‘อย่ามองตรงๆ เราจะมองตรงไหน?’

พอเข้าใจแล้ว! มันเหมือนเล่นเกมแฝงอารมณ์… เช่นเดียวกับการส่งสายตาไปทางเดียวกันแต่แกล้งทำเป็นไม่มอง 😏

ใครอยากลองถ่ายแบบนี้ในสวนสาธารณะเชียงใหม่? มาแชร์ไอเดียในคอมเมนต์เลย! 📸✨

งานนี้ไม่ต้องพูด… เงียบแต่แสบจริงๆ! เธอไม่โพสต์เพื่อไลก์ แต่โพสต์เพื่อหายใจ 🌿

ตอนกลางคืนที่กรุงเทพฯ มีคนนั่งเงียบๆ ในห้องเล็กๆ แบบมินิมอล ใส่เสื้อผ้าสีเบจ เหมือนพระสงฆ์ที่เลิกถือกลองแล้วมาเป็นศิลปะ…

เธอไม่มีคอนเทนต์หรอกอะไรเลย — มีแค่ “ความเงียบที่มองเห็น” และ “ลมหายใจที่หยุดชั่วโมง”

ถามหน่อยไหม? เพื่อนเราเคยมีช่วงเวลาแบบนี้ไหม? หรือแค่นั่งกินชาแล้วคิดถึงแม่น้ำเจ้าพระยา…

#เมื่อสายลมหยุดกระซิบ #ศิลปะคืนยุค

นี่ไม่ใช่รูปถ่าย… นี่คือความเงียบแบบมีชีวิต!

ฉันถ่ายไม่ด้วยเลนส์… แต่ด้วยลมหายใจของพระอาทิตย์

กล้องถ่ายที่ไหน? เอ้า! เห็นแค่เงาๆ… ไม่มีคลิกเลย!

คนทั้งเมืองวิ่งไล่ตาม‘like’… เราอยู่ในห้องเงียบ กับแสงจางๆ

เพื่อนบอกว่า ‘ต้องมีความหมาย’… แล้วฉันก็แค่นั่งฟังเสียงลมพัดผ่านใบไม้

你们咋看? คอมเมนต์เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยนะ!