Sino ba talaga ang model? Hindi ako! Ang Meixizi ay hindi nanghihinga sa camera — siya’y naglalakbay ng sarili na may kahalagahan! Ang mga damit niya? Taas pa more sa paa ko! Pero eto ang pinaka-totoo: wala siyang ‘posed’ na beauty… kundi isang tibok ng puso na sumisigaw sa dilim: ‘Hindi ako model… nais ko lang mabuhay na makita.’ Sana lahat kayo’y nakikita sa ganito? Comment section na lang gawin natin — sige na, sabihin nyo: ‘Sino ba talaga ang model dito?’

Hindi ‘sexy’, pero nakakabaliw

Sabi nila ‘naka-look’ ako ng maganda… pero ang totoo? Naglalagay ako ng curtain nang tatlong oras para lang ‘di makita ang buong mukha.

Seryoso talaga ako sa pag-arte—hindi para i-‘show’ ang katawan… kundi para maunawaan kung paano ito umiiyak sa liwanag.

Ang beauty dito ay hindi sa nakikita… kundi sa naiintindihan bago pa man tignan.

Kung sino ka man… ano ba ang unang beses mong nararamdaman na ‘napansin ka’? Comment mo! 🫶

#StillnessBehindTheGaze #LightAndImpermanence #ArtThatSpeaksSilently

Sana all naman siya ay model? Hala! Nandito lang siya sa sofa… walang mukha, walang hashtag—pero may aura na parang sinasabi ni Judith Butler na ‘hindi ka dapat ipakita kung ikaw ay tao’. Nakakalungkot? Oo—kasi ang body niya’y di nagpo-post para sa likes… kundi para sa hinga.

Ginawa niya ‘yung silhouette na parang tula sa gitna ng gabi… walang tanong, walang approval—meron lang isang silencio na mas malalim kaysa sa 100 na comments.

Kaya next time mo i-scroll ‘yung feed… sana magpaus ka muna. Tanong mo: ‘Ikaw ba’y nakikita… o nakikita lang ng iba?’

Comment section: Sino ang may karapatan mag-silence? Lagay nyo ‘yung sarili ninyo dito.

Hindi ka modell… puso lang sa silencio.

Nakita ko ‘yung photog na ‘di nag-smile kasi naiisip niya kung ano ang halaga ng pagkikita.

Sa Wuxi? Hindi! Sa Quezon City lang ‘to — may mga sariling panghawak sa railing na parang brushstrokes sa rice paper!

Ang teaceremony? Di naman tae… ‘yung pause na parang breathing! Walang flash… walang filter… walang hashtag!

Mayroon lang siyang shadow sa likod… at ang silencio? Dami naman dyan!

Sino ba talaga ang modell? Ang ganda ay nasa pagiging present— hindi sa posing.

Kayo? Ano’ng nakikita nyo kapag naghihintay kayo na makita siyang walang ngiti pero may puso?

Comment section: Kaya ba tayo’y ‘mei yuan guan’ o balewala lang?

Hindi ako model… pero nandito lang ako sa gitna ng gabi, habang ang hangin ay humm at ang liwan ay sumisigaw sa kalye.

Nakita ko ‘yung mga litrato noon—2015 pa lang! Walang hashtags, walang fanfare… dalawang damit lang at isang silid na pinto na Dali.

Di yata tayo nagpapakita para maging viral… kundi para makaramdam ng tahimik na pagkakaibigan.

Ang kulay ng panahon? Hindi mainit… kundi parang mainit na sabaw sa kape ni Lolo — warm pero di nakakain.

Sabi nila ‘yung silhouette ko’y exaggerated… pero oo naman! Ang shoulder ko’y baklas lang… tapos may armadong cotton!

Sino ba talaga ang ‘visual meditation’ dito? Ako? O kayo?

Comment section open na — sabihin nyo: ‘Kailan mo narinig yung pagkakaibigan?’