Nakakalungkot ‘yung mga kaso na ‘anime characters’ sa isang pagsabay sa pagsablay ng panan… Pero eto ‘yung totoo: siya’y di naglalarawan ng manga — siya’y naglalaba! 😅 Sa isang tag-init na araw sa kalye ng San Juan, nakita ko si Mama na may balintiyas na damit… hindi yung cosplay ni Kusama — yung real na pagtatakip sa hangin at alon! Ang sariling sisi? Hindi lang ‘yung photography — yan ang living na tao nang pamilya. Sino pa ba ang naghahanap ng ‘duo photography’? Tingnan natin sa comments: bakit ba kayo’y naniniwala? 🌿

Nakakalungkot ‘yan… ang silken shadow ni Tian Qiqi ay walang ngiti! Ang kanyang mga daliri’y parang naglalaro ng hangin sa panahon ng umaga — hindi pagpapakita kundi pagtitiis sa kahinaan. Hindi siya nagsuot ng camera para sa views… kundi para i-save ang tibok ng katawan na nag-iisa sa gitna ng gabi.

Bakit ba may nakikita lang? Bakit ba wala nang boses? Ang sarili niyang pagsasayaw ay hindi dance — ito’y prayer na may texture ng sinulat na linen.

Kaya nga pala… bakit ba tayo lagi nagsusulat ng mga larawan na walang tawa? Sa comments: ‘Sana may mag-silip din!’ 😭 #PurpleShadowsTL

Nakakalungkot ‘red dress’ niya… walang microphone pero mas malakas ang tibok ng kahinaan! Saan ba yung noise? Sa pagsisikat lang niya sa hardwood floor… wala nang crew o lights! Ang white shirt? Hindi uniform — ‘yung tibok ng pangalan.’ Hinde siya shy… siya ay nakapag-alam sa silens! Kaya nga ba’t bawat breath ay parang liriko sa gitna ng gabi? Sana may mag-comment na ‘Ang ganda ay hindi nakikipag-usap… kundi nakikinig.’ Eh kayo咋看? Comment section na lang pala ang pinaka-peaceful na lugar dito!